Dr Sławoj Tanaś ukończył studia geograficzne o specjalności geografia turyzmu w Uniwersytecie Łódzkim. Jest nauczycielem akademickim w Instytucie Geografii Miast i Turyzmu Wydziału Nauk Geograficznych UŁ. W 2007 roku uzyskał stopień doktora nauk geograficznych, broniąc rozprawy doktorskiej pt. Rola cmentarzy w kształtowaniu przestrzeni turystycznej. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się wokół turystyki kulturowej i krajoznawstwa, głównie na problematyce wykorzystania przestrzeni śmierci na potrzeby turystyki. Jest autorem kilkudziesięciu prac z tego zakresu. W najnowszej książce pt. Tanatoturystyka. Od przestrzeni śmierci do przestrzeni turystycznej opisuje i analizuje podróże turystyczne do przestrzeni śmierci wraz z ich geograficzną charakterystyką.

Każda z podprzestrzeni geograficznej, w ramach, której rozwija się funkcja turystyczna, może być uznana za przestrzeń turystyczną. Przestrzeń turystyczna jest wytworem społecznym, co oznacza, że w określonych warunkach rozwoju cywilizacyjnego przestrzeń ta zostaje uznana za interesującą poznawczo lub rekreacyjnie przez ludność przybywającą z zewnątrz.
Przyjmując, że cmentarz jest częścią przestrzeni geograficznej i obiektem zainteresowań turysty, a więc przestrzenią, w której zachodzą zjawiska turystyczne, możemy założyć, że jest również częścią przestrzeni turystycznej.
Na przełomie XVIII i XIX wieku rodząca się turystyka odkrywa walory kulturowe otaczającego świata. Turysta dociera m.in. do obiektów historycznych i religijnych. XIX wiek przynosi również zainteresowanie „przestrzeniami śmierci”. Dziewiętnastowieczni twórcy projektów cmentarzy pragnęli, aby cmentarz będący miejscem spoczynku zmarłych i pamięci, był zarazem parkiem zorganizowanym dla wizyt rodzin, muzeum na otwartej przestrzeni oraz miejscem sprzyjającym zadumie i refleksji.
W ostatnich latach coraz częściej jednak wspomina się o obiektach sepulkralnych w kontekście turystyki: podróży o charakterze poznawczym, religijnym (pielgrzymkowym), sentymentalnym (etnicznym), a nawet rekreacyjnym.
Podróże do miejsc związanych ze śmiercią mieszczą się w nurcie turystyki zwanym dark tourism lub thanatourism. Autor zogniskował badania na przestrzeni sepulkralnej i przestrzeniach śmierci będących częścią przestrzeni turystycznej, stanowiących przedmiot badań w ramach geografii turyzmu.