Od początku lat 80. XX w. zajmuje się turystyką i rekreacją. Tym problemom był poświęcony doktorat (1985), rozprawa habilitacyjna (1994 r.) i podręcznik „Geografia turyzmu” (2000 r.), który stał się podstawą do nadania tytułu profesora (2001 r.). W dorobku naukowym największe znaczenie mają podręczniki: „Zagospodarowanie turystyczne” i „Turystyka zrównoważona” (2010 r., obie publikacje – tak, jak i wcześniej wymieniona wydały WN PWN). Był promotorem 7 prac doktorskich, w tym 6 z turystyki (2 autorstwa obywateli obcych państw). Od 1977 r. jest związany z Wydziałem Geografii i Studiów Regionalnych Uniwersytetu Warszawskiego, na którym od 1999 r. kieruje Instytutem Geografii Społeczno-Ekonomicznej i Gospodarki Przestrzennej, a od 2006 r. również (wówczas powołanym) Zakładem Geografii Turyzmu i Rekreacji. W latach 2001-2005 był również zatrudniony na Uniwersytecie Łódzkim, a od 2005 r. w Wyższej Szkole Turystyki i Rekreacji im. M. Orłowicza w Warszawie (obecna Szkoła Główna Turystyki i Rekreacji).

Kultura, nauka i rozrywka w miejskiej polityce turystycznej

W strategiach rozwoju turystyki w miastach coraz większą rolę odgrywa promowanie ich atrakcyjności kulturowej. Jest to związane ze stopniową akceptacją nowego paradygmatu nazywanego turystyką „3 E” (entertainment, excitement, education – rozrywka, fascynacja, edukacja). Tym samym w miejskiej polityce turystycznej kultura, nauka i rozrywka zaczynają zajmować czołowe miejsce, co dotyczy m.in. wielkich aglomeracji miejskich.